توسعه گردشگری در گرو پرچمداری و میان داری بخش خصوصی
لذت سفر: توسعه صنعت گردشگری راهی جز پرچمداری و میان داری فعالان و متخصصان این صنعت ندارد و دولت درجایگاه حاکمیتی باید وظایف نظارتی را انجام دهد؛این رویکرد بخش خصوصی سرمایه گذار و مجری این حوزه را مجبور می کند برای بقا در بازار و حفظ ارزش سرمایه خود، راندمان سرمایه گذاری را به خوبی عملیاتی کند.
صنعت گردشگری با همه رقابت های پیچیده که میان صاحبان صنایع بزرگ و بازیگران عرصه اقتصادی جهان وجود دارد، با همه موج هایی که جهانی شدن در زمینه های اقتصادی، سیاسی و فرهنگی ایجاد کرده، با همه پشت پرده های اقتصاد سیاسی جهان در لابی کارتل های بزرگ در بازارهای تو در تو، از صنایع بالادستی، از نفت و پترشیمی تا خودرو و ارتباطات، حالا در جایگاه سومین صنعت درآمدزا و ثروت ساز جهان ایستاده است.
همین جایگاه و رتبه است که صنعت گردشگری را برای برنامه ریزان اقتصادی و توسعه، حتی اگر ظرفیت های جذب توریست و سرمایه را هم نداشته باشند جذاب کرده و تلاش می کنند اولا، جاذبه مصنوعی برای جلب توجه علاقه مندان به سفر و جهانگردی کشورشان بسازند، ثانیا، در تمام برنامه های توسعه و عمرانی اولویت دار، توجه به تجهیز و گسترش زیرساخت و زیربناهای مورد نیاز گردشگری را دست کم تا دو دهه آینده در نظر بگیرند و ثالثا، مولفه های امنیت و رفاه عمومی را در کنار شاخصه هایی مانند کاهش ریسک و افزایش تسهیلات برای جذب سرمایه گذاری فراهم آورند.
این شاخص ها و مولفه ها در هر کشوری با هر درجه و جایگاه جذابیت گردشگری، اگر مورد توجه قرار گیرد دستاوردهای چشم گیری بصورت مستقیم و غیر مستقیم در مولفه های اقتصادی مانند اشتغال، توسعه تجارت و گسترش بازار، درآمد ناخالص ملی کمتر از یک دهه خواهد داشت؛ البته این موارد در سایر صنایع هم امکان پذیر است، اما هم به سرمایه بیشتر و هم به صبر و زمان بیشتر نیاز دارد، که بنا بر این مدیران راهبردی تلاش می کنند گردشگری را در اولویت های نخست در سبد برنامه ریزی های کلان سیاستگذاران، تصمیم سازان و تصمیم گیران کشور خود قرار دهند.
منهای کرونا و با نگاه امیدوارانه به احیای گردشگری بعد از واکسیناسیون عمومی در پساکرونا، رونق گردشگری می تواند شتاب دهنده جبران رکود و خسارت تحمیلی به اقتصاد جهانی شود، این ذات صنعت گردشگری است که علاوه بر توسعه خود بر سایر صنایع و فاکتورهای اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی بصورت مستقیم تاثیر می گذارد؛ این خاصیت در کمتر صنعت پول سازی دیده می شود؛ که بتواند همزمان در بخش اقتصاد - چه کلان و چه خرد - و در زمینه فرهنگ و حتی سیاست و دیپلماسی موثر و توسعه پایدار را در دسترس قرار دهد.
چنانچه معیار سنجش نرخ رشد اقتصادی هم باشد، گردشگری و همه صنایع وابسته به آنرا اگر تنها راه نگوییم، اما با اهمیت ترین و موثرترین رهیافت برای عبور از رکود بازارهای متصل جهانی از شروع همه گیری کووید۱۹ تا آینده پساکرونایی می توان برشمرد؛ ایران نیز به سبب ظرفیت های اعجاب انگیز گردشگری در همه توع آن و جایگاه شناخته شده که در این عرصه دارد، از این قاعده مستثنا نیست به شرط آنکه الزامات و ضرورت های برنامه جامع توسعه گردشگری را با رویکرد عبور از بحران - که عمدتاً کرونا و تحریم اقتصادی است- برنامه ریزی و عملیاتی کند.
این برنامه علاوه بر همه مقتضیات برنامه های بالادستی در بخش های اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی، جنبه های اصولی راهبردی و راهبردی و هماهنکی های میان بخشی و فرا بخشی را هم نیاز دارد و مبنای آن باید بهره مندی از تجارب گذشته، آزمون ها و خطاها و با نگاهی علمی، حرفه ایی و تخصصی به صنعت گردشگری باشد؛ و دولت برای چابک سازی ساختارهای عملیاتی برنامه آینده، باید میزان تصدی گری در صنعت گردشگری را تا حد صفر کاهش داده و از دخالت و الغای اندیشه های مدیریتی محدودگرای سیاست زده و فقط اقتصادگرا، پیشگیری کند.
توسعه گردشگری راهی جز این را نشان نمی دهد که بخش خصوصی پرچمدار و میان دار صنعت گردشگری باشد و دولت در جایگاه حاکمیتی خود فقط وظایف نظارتی خودرا انجام دهد؛ این رویکرد بخش خصوصی سرمایه گذار و مجری صنعت گردشگری را مجبور می کند برای حفظ ارزش سرمایه خود، راندمان سرمایه گذاری را که با اهمیت ترین عنصر کارآمدی برنامه های توسعه است، به خوبی عملیانی کند؛ این شیوه و نگرش علاوه بر آن که هزینه های سرمایه گذاری را کاهش و کیفیت سودآوری سرمایه گذاری را بیشتر می کند، هزینه سفر را برای توریستهایی که از زیر آوار زیان کرونا خارج می شوند مقرون به صرفه می کند، این شروع امید برای رونق گردشگری در جهان پسا کرونا است.
البته جذب سرمایه گذاری خارجی در اقتصاد ایران بطور کلی و در صنعت گردشگری بطور موردی، با موانع زیرساختی ویژه اکوسیستم اقتصادی خاص ایران مواجه است؛ اگر این موانع و خوان ها حذف شود، می توان به توسعه صنعت گردشگری نه در درازمدت، بلکه در بین مدت هم امیدوار بود و ارتقای جایگاه برندهای گردشگری ایران را در بازارهای جهانی تضمین نمود، اما نباید از به کارگیری مدیران متخصص و حرفه ایی گردشگری که مدیریت سرمایه و منابع می دانند و گردشگری را بلدهستند و با فعالیت در اتمسفر اقتصادی ایران با همه فرصت ها و چالش های آشنا هستند، غافل بود.
باید توجه داشت که در بین بازار رقابتی گردشگری با اهمیت ترین رکن راهبرد تبلیغات و بازاریابی هدفمند است؛ استفاده از شبکه های اجتماعی و ابزارهای مدرن و نون ارتباطی برای توسعه گردشگری هوشمند، دیپلماسی عمومی و فرهنگی، برخورداری از استراتژی های سهم گیری در بازارهای جدید و معرفی ظرفیت ها و جاذبه های کمتر دیده شده ایران در همین چارچوب است، و باید مقاصد جدید طبیعت بکر و روستاهای اعجاب انگیز را به گردشگران معرفی نمود، باید تقاضای گردشگری را به سمت بازار گردشگری ایران هدایت کرد، این هدایتگری و افزایش تقاضا خود با اهمیت ترین عامل رونق و توسعه گردشگری ست، البته همه این موارد مشروط بر این است که صنعت گردشگری و رونق آن بعنوان یکی از اولویت های و سیاستهای اقتصادی و فرهنگی هر کشوری در سطح کلان قرار گیرد.
منبع: enjoytrip.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب